Aktualności

Orędzie Ojca Świętego na Wielki Post 2025 r.

Data publikacji: środa, 05-03-2025

Rok: 2025
Autor: Papież Franciszek

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA

NA WIELKI POST 2025

Podążajmy razem w nadziei

Drodzy Bracia i Siostry!

Z pokutnym znakiem popiołu na głowie, z wiarą i nadzieją
rozpoczynamy doroczną pielgrzymkę Wielkiego Postu. Kościół, matka i
nauczycielka, zaprasza nas do przygotowania naszych serc i otwarcia się
na Bożą łaskę, abyśmy mogli z wielką radością świętować
paschalny triumf Chrystusa Pana nad grzechem i śmiercią, jak wołał
św. Paweł: „Zwycięstwo pochłonęło śmierć. Gdzież jest, o
śmierci twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień?”
( 1 Kor 15, 54-55). Istotnie, Jezus Chrystus, umarły i
zmartwychwstały, jest centrum naszej wiary i gwarantem naszej nadziei
na spełnienie wielkiej obietnicy Ojca, która już się
urzeczywistniła w Nim, Jego umiłowanym Synu: obietnicy życia
wiecznego (por. J 10, 28; 17, 3) [1]  [1].

W tym Wielkim Poście, ubogaconym łaską Roku Jubileuszowego,
chciałbym zaproponować wam kilka refleksji na temat znaczenia
wspólnego podążania w nadziei, i odkrywanie wezwań do nawrócenia,
które Boże miłosierdzie kieruje do nas wszystkich, jako do osób oraz
jako do wspólnoty.

Przede wszystkim, podążać. Jubileuszowe hasło „Pielgrzymi
nadziei” przywodzi na myśl długą drogę ludu Izraela do Ziemi
Obiecanej, opisaną w Księdze Wyjścia: trudną drogę od niewoli ku
wolności, upragnioną i wytyczaną przez Pana, który miłuje swój lud
i jest mu zawsze wierny. Nie możemy zaś wspominać biblijnego
exodusu, nie myśląc o wielu braciach i siostrach, którzy dziś
uciekają przed nędzą i przemocą, i idą w poszukiwaniu lepszego
życia dla siebie i swoich bliskich. Tu, pojawia się pierwsze wezwanie
do nawrócenia, ponieważ wszyscy jesteśmy pielgrzymami w życiu, ale
każdy z nas może zapytać siebie: na ile pozwalam, żeby ten stan
rzeczy stał się dla mnie wyzwaniem? Czy naprawdę jestem w drodze, czy
jestem raczej sparaliżowany, statyczny, pełen lęku i beznadziei, lub
wygodnie ułożony w mojej strefie komfortu? Czy szukam dróg wyzwolenia
z sytuacji grzechu i braku godności? Dobrym ćwiczeniem wielkopostnym
byłoby skonfrontowanie się z konkretną rzeczywistością jakiegoś
migranta lub pielgrzyma i przyzwolenie, by nas to zaangażowało, aby
odkryć, czego Bóg od nas oczekuje, abyśmy byli lepszymi wędrowcami
do domu Ojca. To jest dobry „egzamin” dla wędrowcy.

Po drugie, odbywajmy tę podróż razem. Podążanie razem –bycie
„synodalnymi” – to jest powołanie Kościoła [2]. Chrześcijanie
są wezwani do pokonywania drogi wspólnie, nigdy jako samotni
podróżnicy. Duch Święty pobudza nas do wychodzenia poza samych
siebie, aby iść ku Bogu oraz ku braciom i siostrom, a nigdy do
zamykania się w sobie [3]. Podążać razem to znaczy być
„tkaczami” jedności, zaczynając od wspólnej godności dzieci
Bożych (por. Ga 3, 26-28). To znaczy iść do przodu ramię w ramię,
nie depcząc ani nie górując nad innymi, bez wyniszczającej
zazdrości czy hipokryzji, bez pozwalania na to, by ktokolwiek
pozostawał w tyle lub czuł się wykluczony. Idźmy w tym samym
kierunku, do tego samego celu, z miłością i cierpliwością
słuchając siebie nawzajem.

W tym Wielkim Poście Bóg wzywa nas do zweryfikowania, czy w naszym
życiu, w naszych rodzinach, w miejscach, w których pracujemy, we
wspólnotach parafialnych lub zakonnych, jesteśmy zdolni do kroczenia z
innymi, do słuchania, do przezwyciężania pokusy zakorzeniania się w
swojej autoreferencyjności i dbania wyłącznie o własne potrzeby.
Zapytajmy siebie przed Panem, czy jesteśmy w stanie pracować razem
jako biskupi, kapłani, osoby konsekrowane i świeccy, w służbie
Królestwa Bożego? Czy zachowujemy postawę gościnności, z
konkretnymi gestami, wobec tych, którzy się do nas zwracają, i do
tych, którzy są daleko? Czy sprawiamy, że ludzie czują się
częścią wspólnoty, czy też trzymamy ich na marginesie [4]. To jest
drugie wezwanie: nawrócenie do synodalności.

Po trzecie, wyruszmy razem w tę drogę w nadziei na spełnienie się
obietnicy. Niech nadzieja, która nie zawodzi (por. Rz 5, 5),
centralne przesłanie tego Jubileuszu [5], będzie dla nas perspektywą
wielkopostnej drogi ku paschalnemu zwycięstwu. Jak uczył nas Papież
Benedykt XVI w encyklice Spe salvi: „Istota ludzka potrzebuje
miłości bezwarunkowej. Potrzebuje tej pewności, dzięki której może
powiedzieć: «Ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani
Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani
co [jest] wysoko, ani co głęboko, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie
zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Jezusie
Chrystusie, Panu naszym (Rz 8 8, 38-39)»” [6]. Jezus, nasza
miłość i nasza nadzieja, zmartwychwstał [7], żyje i króluje w
chwale. Śmierć została przemieniona w zwycięstwo i tu tkwi wiara i
wielka nadzieja chrześcijan: w zmartwychwstaniu Chrystusa!

Oto trzecie wezwanie do nawrócenia: wezwanie do nadziei, do zaufania
Bogu i Jego wielkiej obietnicy, życia wiecznego. Musimy zadać sobie
pytanie: czy mam w sobie przekonanie, że Bóg przebacza moje grzechy? A
może zachowuję się tak, jakbym mógł zbawić się sam? Czy pragnę
zbawienia i wzywam Bożej pomocy, aby go dostąpić? Czy konkretnie
żyję nadzieją, która pomaga mi odczytywać wydarzenia historii i
pobudza mnie do zaangażowania się na rzecz sprawiedliwości,
braterstwa, troski o wspólny dom, dbając o to, by nikt nie został
pozostawiony samemu sobie?

Siostry i bracia, dzięki miłości Boga w Jezusie Chrystusie, jesteśmy
zachowani w nadziei, która nie zawodzi (por. Rz 5, 5). Nadzieja jest
pewną i niezachwianą „kotwicą duszy” [8]. W niej Kościół modli
się, aby „wszyscy ludzie zostali zbawieni” (1 Tm 2, 4) i
oczekuje na zjednoczenie w chwale nieba z Chrystusem, swoim
oblubieńcem. Św. Teresa od Jezusa wyraziła to w ten sposób: „Ufaj
więc, (duszo moja), ufaj, bo nie znasz dnia ani godziny. Czuwaj pilnie,
wszystko szybko przemija, choć twoja tęsknota wątpliwym czyni to, co
jest pewne, i czas krótki – długim” ( Wołania duszy do Boga,
15, 3) [9].

Niech Dziewica Maryja, Matka Nadziei, wstawia się za nami i towarzyszy
nam w wielkopostnej drodze.

Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, dnia 6 lutego 2025 roku, we
wspomnienie św. Pawła Miki i Towarzyszy, męczenników.


FRANCISZEK

[1] Por. Enc. Dilexit nos [2] (24 października 2024), 220.

[2] Por. Homilia podczas Mszy św. z okazji kanonizacji Jana
Chrzciciela Scalabriniego i Artemiusza Zattiego [3], 9 października
2022 r.

[3] Por. tamże.

[4] Por. tamże.

[5] Por. Bulla Spes non confundit [4], 1.

[6] Enc. Spe salvi [5] (30 listopada 2007), 26.

[7] Por. Sekwencja Niedzieli Wielkanocnej.

[8] Por. Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 1820.

[9] Tamże, n. 1821.