PARAFIALNY EPIZOD
W obrębie murów Krakowa, nieopodal obecnego placu Szczepańskiego stał niegdyś kościół pod wezwaniem św. Szczepana. Czasy zaboru austriackiego zapoczątkowały proces rujnowania i burzenia wielu obiektów sakralnych. W związku z planowanym zlikwidowaniem kościoła św. Szczepana, dekretem z 17 sierpnia 1797 r., przeniesiono parafię do kościoła OO. Karmelitów na Piasku. Wtedy przeor O. Engelbert Obermajer w imieniu klasztoru postulował, aby ściśle określić relacje kleru zakonnego względem świeckiego, w tym – jednym kościele. Już w październiku tego roku ojcowie proszą biskupa, żeby prepozyt parafialny nie wkraczał w jurysdykcję przeora. Nieco później domagano się zwrotu przez parafię części kosztów konserwacji sprzętów kościenych. Planowano stworzyć oddzielne zakrystie.
Po ostatnim nabożeństwie 11 listopada 1801 r.”..po południu z kościoła św. Szczapana zakony wszystkie w procesji relikwie świętych w przytomności ludu na Piasek do ojców karmelitów są przeniesione, a kościół za dni ośm zaczną burzyć i koszary będą stawiane na miejscu św. Macieja i św. Szczepana kościołów”. Z kościoła św. Szczepana przeniesiono na Piasek wiele sprzętów kościelnych: obrazy ołtarzowe, wizerunek i relikwie św. Urszuli, odlewaną z brązu chrzcielnicę itd. Przeniesienie parafii odbyło się za przyzwoleniem biskupa Józefa Olechowskiego. Zburzenie przybytku parafialnego nastąpiło w 1802 r. Liczba zakonników z biegiem lat malała, zamknięto nowicjat, kościół zaś powoli zyskiwał miano pokarmelitańskiego. Uzyskano nawet stosowne brewe rozwiązujące braci Karmelu, odwołane później aktem restytucji.
W połowie XIX w., dla rozwiązania problemu parafii sztucznie dołączonej do konwentu, projektowano zespolenie jej z parafią św. Anny. W tej sprawie zapadała nawet decyzja (17 marca 1857 r.), która nie weszła w życie. Protestowali bowiem parafianie i władze miejskie. Kongregacja z 1876 r., złożona z przedstawicieli duchowieństwa zakonnego i diecezjalnego, postanowiła oddać parafię św. Szczepana pod zarząd OO. Karmelitów, pod warunkiem, że będą zarządzać sprawami parafialnymi do momentu wybudowania nowego kościoła św. Szczepana, a majętności parafialne mają pozostać pod zarządem miejscowego ordynariusza. Życie toczyło się nie zawsze zgodnie z ustaleniami i dekretami. Problem nadal pozostawał nie rozwiązany. Nie remontowana budowla niszczała – pośród kłótni i animozji.
Problem koegzystencji dwóch zbiorowości duchownych rozwiązał kardynał Adam Stefan Sapieha, przenosząc w październiku 1929 r. parafię św. Szczepana do kościoła św. Marka, skąd następnie przeniosła się do swego kościoła w 1938 r. Współcześnie obydwie, sąsiednie parafie : świętoszczepańska i karmelitańska, zgodnie pełnią posługę duszpasterską.
(oprac. Rafał Róg 1997)