Okres po profesji czasowej
Okres profesji czasowej musi dostarczyć kandydatom możliwości pogłębienia ich znajomości podstawowych wartości karmelitańskich. Według zasad karmelitańskiego charyzmatu oraz duchowości przeżywanej przez wcześniejsze pokolenia Karmelitów stopniowo będzie się wprowadzać profesów do pełnego przeżywania zakonnej konsekracji, ślubów, braterstwa i służby.
Podczas tego okresu profesi czasowi będą nadal zwracać uwagę na najważniejsze problemy dotyczące rozwoju osobowego, duchowości, studiów karmelitańskich i akademickich oraz służby. Jest rzeczą ważną, aby zrozumieli oni nierozerwalną jedność istniejącą pomiędzy tymi dziedzinami, które powinni opanować w miarę upływu czasu. Kontemplacja jest elementem wspomagającym powyższy proces. Ćwiczenie kandydatów w wierności, szczerości i ofiarności pomaga im w przezwyciężaniu momentów kryzysowych.
Dla ważności profesji uroczystej wymaga się, aby kandydat ukończył przynajmniej trzy lata profesji czasowej.
Metodologia, środki i instrumenty
1. Profes czasowy będzie wprowadzany w dynamikę programu formacyjnego poprzez powierzanie mu określonych zadań w grupie kandydatów oraz we wspólnocie.
2. Życie liturgiczne, modlitwa osobista, coroczne rekolekcje i dni skupienia pomogą profesom wzmocnić ich życie duchowe i przyczynią się do rozwoju wymiaru kontemplacyjnego ich powołania. Uzdolni ich to do rozpoznawania Bożych dróg nawet na zakrętach ludzkiej historii, w sprzecznościach i paradoksach życia, a także w jego pięknie.
3. Integracja do życia we wspólnocie będzie przyczyniać się do rozwoju kandydatów; ludzkie i braterskie relacje staną się przez to bardziej rzeczywiste i konkretne; uzdolni to także kandydatów do osiągnięcia pełnej dojrzałości w relacjach z innymi oraz do podejmowania decyzji i różnorakich zadań.
4. Jest to odpowiedni czas na doświadczenie w sposób bardziej konkretny apostolatu oraz na zaangażowanie się w takich dziedzinach jak Justicia et Pax. Konsultacja z formatorem przyczyni się do przeprowadzania przyszłych ocen i raportów dotyczących postępu kandydatów. Pierwszeństwo powinny tu mieć te sektory ewangelizacyjne, które są bliskie karmelitańskiemu charyzmatowi i duchowości. Promocja powołań to bardzo często zadanie powierzane profesom czasowym. Poprzez doświadczenia apostolatu profesi pozostają w kontakcie ze swoim środowiskiem społecznym, prowadząc dialog z ludźmi oraz poznając ich problemy i warunki życia.
5. Przez regularnie odbywane spotkania z formatorami oraz nabywanie doświadczenia i wiedzy, profesi wzrastają w poznaniu samych siebie. Uczą się rozpoznawać własne zdolności i możliwości oraz nabywają doświadczenia w radzeniu sobie z możliwymi konfliktami; z czasem nabierają też odpowiedniego stosunku do własnej historii. Ich wzrost dokonuje się w spokojnej atmosferze, w której emocje i seksualność zostają przystosowane do życia duchowego kandydatów; rozwijają oni zdolność do budowania dojrzałych relacji oraz do życia i pracy z innymi. Podążanie drogą duchową pomaga im oczyścić własny obraz Boga. Ponadto budowanie właściwego życia zakonnego będzie się odbywało zgodnie z karmelitańskim charyzmatem, na drodze stopniowej integracji różnych dziedzin życia, z uwzględnieniem przygotowania kandydatów do przyszłych zadań.
6. Każdy Karmelita powinien mieć, według własnych zdolności, przynajmniej podstawową znajomość Pisma Świętego i teologii, a także głównych zagadnień związanych z duchowością i życiem zakonnym. Wszyscy Karmelici powinni rozwijać własne zdolności i dary otrzymane od Pana. Techniczne, artystyczne i muzyczne talenty są darami dla wspólnoty, a także stanowią skuteczne środki ewangelizacji. Wszyscy kandydaci otrzymają formację związaną z ich przyszłym zaangażowaniem pastoralnym. Ci, którzy są powołani do służby kapłańskiej, otrzymają właściwe przygotowanie w zakresie filozofii i teologii. Przygotowanie to opisane jest w Programie Karmelitańskich Studiów.
7. Kandydaci będą mieli możliwość poznania praktycznych zagadnień związanych z utrzymaniem domu, budynków i urządzeń. Znajomość problemów finansowych, zarządzania wspólnotą i Prowincją będzie przyczyniała się do odpowiedzialnego i czynnego udziału w życiu wspólnotowym.
Oceny końcowe i okresowe
Wspólnie z formatorami raz w roku profesi czasowi dokonują oceny ich postępu; raport z tej oceny powinien być przedstawiony wspólnocie i Przeorowi Prowincjalnemu.
We właściwym czasie, przed końcem trzyletniego okresu profesji czasowej, każdy kandydat – po zakończeniu z formatorem procesu związanego z podejmowaniem decyzji – postanowi, czy złożyć na ręce Przeora Prowincjalnego podanie o dopuszczenie do profesji uroczystej lub do odnowienia profesji czasowej. Odnawianie ślubów czasowych może się dokonywać przez sześć lat. Na przedłużenie tego okresu można zezwolić w szczególnych przypadkach, jednakże nie może on przekraczać dziewięciu lat.
Wyższy Przełożony, za zgodą swojej Rady, oraz po zapoznaniu się z głosem konsultatywnym wspólnoty, w której żyje kandydat, zadecyduje o dopuszczeniu lub niedopuszczeniu kandydata do złożenia profesji uroczystej. Szczegóły dotyczące odpowiednich warunków i wymagań znajdują się w Kodeksie Prawa Kanonicznego oraz w Konstytucjach.
Rozpoznanie przed profesją uroczystą
Zasadnicze pytania, które powinny być zadane to: czy profes czasowy jest już gotowy podjąć w sposób odpowiedzialny decyzję o oddaniu swojego życia na zawsze w Zakonie oraz czy Zakon jest gotowy do zaakceptowania tej decyzji?
Powyższe pytania mają charakter fundamentalny i podstawowy. Dlatego też raport dotyczący kandydata powinien być precyzyjny, szczegółowy, realistyczny i uczciwy. Dobre strony i słabości kandydata, a także sposób ich przeżywania muszą być jasno przedstawione.
Zalecana jest konsultacja z raportami dotyczącymi wcześniejszych etapów formacji. Umożliwi to jaśniejsze ukazanie stopnia postępu kandydata, jego możliwości, istniejących lub powstających ograniczeń oraz pozytywnych elementów rozwoju.
Przygotowanie do profesji wieczystej
Podczas gdy przygotowanie do profesji uroczystej zaczyna się już w nowicjacie, to pod koniec trwania okresu profesji czasowej powinno być ono bardziej intensywne. Kandydat musi być całkowicie świadomy powagi czekającej go decyzji, musi też zdawać sobie sprawę z nieodwołalnego charakteru jego zakonnej konsekracji i inkardynacji do Zakonu. Zawsze trzeba przypominać kandydatom o nieustannej potrzebie formacji permanentnej.
Przynajmniej przez jeden miesiąc przed złożeniem profesji uroczystej profesi czasowi będą się przygotowywać w modlitwie i refleksji, rozważając określone tematy związane z karmelitańskim życiem zakonnym. Ten okres powinien być zorganizowany przez jedną lub więcej osób, które będą towarzyszyć kandydatom w ich przygotowaniu się do złożenia profesji uroczystej. Odpowiednie tematy i metody są wskazane w Programie Karmelitańskich Studiów.
Ten miesiąc szczególnego przygotowania może być zorganizowany na poziomie krajowym, regionalnym lub nawet na poziomie całego Zakonu.